'Frouke Arns pakt je bij je lurven om samen met de personages hun geschiedenis te reconstrueren. Met Helena en Nizar heeft ze twee mooie portretten getekend die je bijblijven. Vooral de gepijnigde Helena staat als een standbeeld van levenswil overeind. Ze is beroofd van haar bakermat, het moederschap, haar echtgenoot, maar de aanwezigheid van Nizar werkt louterend. De verwerking van haar verleden geeft haar de wil om een nieuw verhaal op een schone lei te schrijven. Blank als de sneeuw die alom tegenwoordig is in deze mooie roman.'

“Een beeldende en warmhartige roman, de landschappen en sferen zijn haast bedwelmend. Van houtkachels en sneeuw op de sparrentakken, naar dadels en koelte zoeken tegen de hitte bij koude muren en een binnenplaats. Fascinerend hoe de roman door verschillende tijden en levens reist, die tegelijk zo verweven met elkaar zijn. Echt een heel menselijk boek! ”

'Verstilde roman over twee levens die elkaar op de poolcirkel kruisen.'

'Arns bewijst dat een roman tegelijkertijd tijdloos en actueel kan zijn.'

'Mooie roman, goed gedocumenteerd, beeldrijk, poëtisch. Sterk debuut; terecht genomineerd!'

'Arns schrijft bijzonder mooi'

'Ambitieuze debuutroman'

'Goed geconstrueerde roman waarin we steeds meer te weten komen over de levens van de twee hoofdpersonen. Het zit vol tegenstellingen: oude vrouw - jonge man, warme Syrië - koude Noorwegen, actualiteit - geschiedenis. Diep menselijk verhaal over vluchten, verlies, overleven en veerkracht. Door het poëtische taalgebruik en de sferische sneeuwlandschappen is dit een prettig leesbare roman die een groot publiek verdient.'

'Met verwondering en bewondering dit romandebuut van Frouke Arns gelezen. Wat een vanzelfsprekend ritme zit er in die perspectief-wisselingen, wat een fraaie bedwelmende poëtische zinnen en wat een verrassende aforismen leveren die op… wat een woordenrijkdom. Geniet en bewonder!'

'Arns is op haar sterkst als ze de verledens van Helena en Nizar beschrijft, hoe ze vastzitten aan hun herinneringen. De roman beschrijft maar een paar dagen in het heden van de twee hoofdpersonen, maar we komen wel hun hele leven te weten: hun jeugd, hun liefdes, hun trauma’s, hun doden. Buiten ligt er verse sneeuw die alle sporen heeft uitgewist ‘als een schone lei’. Daar laten Helena en Nizar zich ruggelings in vallen in een mooie eindscène. Veilig voor zolang het duurt.'

'Suggestieve vertelstijl en aandacht voor details' en 'Boeiende debuutroman waarin een universeel verhaal verteld wordt met een onderliggende boodschap: mensen hebben elkaar nodig om de moeilijkheden die zij op hun levenspad tegenkomen, het hoofd te bieden.'