Fellow at Hawthornden Castle
Hoe en wanneer ik voor het eerst hoorde over de mogelijkheid om Fellow of Hawthornden Castle te worden, weet ik niet meer. Feit is dat ik op een goede dag in het voorjaar van 2019 een brief naar The administrator stuurde -handgeschreven, daar werd expliciet om gevraagd- om een aanvraagprocedure te starten. Spoedig daarop zou ik per post een precieze instructie ontvangen met alle te nemen stappen, onder de voorwaarde dat je al een publicatie had (fictie/non-fictie/poëzie) én een contract voor een volgend werk.
Een synopsis, de eerste tien pagina’s van het boek in wording, twee referenties en een uitgebreide motivatie waarom ik juist op die afgelegen plek in de bossen ten zuiden van Edinburgh een maand lang wilde schrijven, alles in keurig Engels, gingen in een dikke envelop die ik voldoende gefrankeerd met een schietgebedje op de bus deed.
Groot was mijn verrassing en vreugde toen er in het najaar opnieuw post uit Schotland arriveerde. Een officiële kennisgeving bevestigde dat ik geselecteerd was als Fellow of Hawthornden Castle, het geboortehuis van de Schotse dichter William Drummond of Hawthornden. Ik stelde me een commissie van oudere literatoren voor die, gezeten bij het haardvuur, nippend aan hun whiskys, twee stapels hadden gemaakt: in en out.
Het kasteel dateert uit de 15e eeuw en kreeg een L-vormige aanbouw in de 17e eeuw.
In 1982 kocht kunstmecenas Drue Heinz, (inderdaad, van de 57 varieties) het aan en maakte er een schrijfresidentie van voor auteurs uit de hele wereld. De voormalige actrice, uitgever van The Paris Review en weduwe van H.J. Heinz II -erfgenaam van het ketchupimperium- had een enorm netwerk in de literaire en kunstwereld. De tastbare sporen van haar vele vriendschappen met beroemde schrijvers en kunstenaars -in de vorm van tekeningen, prenten, schilderijen, foto’s en gesigneerde boeken- zijn overal in het kasteel te vinden.
Ik was ingedeeld voor de sessie van half maart tot half april 2020. Net als zes mij onbekende andere schrijvers zou ik een maand lang in alle rust kunnen werken. Voor al het andere zou worden gezorgd: eten, drinken, een schoon bed en vooral: een adembenemende entourage.
En o ja, er was geen internet.
De voorbereidingen voor mijn verblijf zijn in volle gang wanneer berichten over Covid-19 steeds vaker het nieuws domineren. Vooralsnog krijg ik geen afzegging uit Schotland, dus ik boek een vliegticket naar Edinburgh in de hoop dat het allemaal mee zal vallen. Maar op de avond voor vertrek meldt minister Bruins op televisie de eerste ziekenhuisopname van een covidpatiënt in Nederland, en wanneer ik de volgende dag naar Schiphol onderweg ben en berichten over verregaande beperkende maatregelen steeds hardnekkiger klinken, besluit ik om de reis af te zeggen. De administrator, Hamish, heeft alle begrip, sterker nog, hij besluit de hele maand en alle verdere sessies dat jaar af te blazen, totdat het weer veilig is om te komen.
Ik houd mijn verblijf tegoed.
Dan volgen er twee moeilijke jaren voor iedereen. Het kasteel verdwijnt naar de achtergrond, wordt overschaduwd door de realiteit van de crisis waarin we ons bevinden. Thuiswerken en testen. Geen bezoek. Afstand, afstand, afstand. Avondklok, mondkapjes, vaccinaties, persconferenties, Irma. Zoveel verloren levens. Overtuigingen die als waarheid worden gebracht. Opstandigen, overwerkten, eenzamen en gelatenen. Vergeten generaties. Af en toe google ik het kasteel en lees blogs van schrijvers die er ooit verbleven. Hoe bijzonder het was, hoe prachtig, hoe productief. Het lijkt een droomwereld.
En dan is er ineens licht aan het einde van de tunnel. Het publieke leven komt weer op gang en dat zullen we weten ook. Ik informeer voorzichtig bij Hamish of ik nog mag komen. En ja, van 16 oktober tot 12 november 2022 ben ik welkom op het kasteel. Mijn debuutroman heeft dan allang het levenslicht gezien, maar ik heb al een volgend boek in mijn hoofd.
Twee en een half jaar later dan gepland gaat het dan toch gebeuren.
The best things come to those who wait…
