Veel schrijvers zijn wandelaars. De kalme tred van het lichaam zet het brein in een ontvankelijke stand: indrukken, associaties, geuren, kleuren en geluiden verzamelen en mengen zich in het hoofd, vormen dwarsverbanden en nieuwe gewaarwordingen. De longen zuigen zich vol frisse lucht. In spirare, Latijns voor inademen/inblazen, vormt dan ook de oorsprong van het woord inspiratie, bezieling.

Geen wonder dus dat er al snel afspraken worden gemaakt voor langere gezamenlijke tochten. Want schrijven is niet alleen het daadwerkelijke zitten en tikken, maar het is voor velen ook steeds weer ervaren, verzamelen, ordenen. Het reservoir moet gevuld zijn, wil je eruit kunnen tappen. Op expeditie door Roslin Glen Country Park dus, dwars door de bossen, over bruggetjes en langs uitgestrekte velden naar Rosslyn Chapel (ja, die van de Da Vinci Code!) Of via allerlei holle wegen, die je ook veel in Zuid-Limburg ziet, naar het vervallen en verlaten Mavisbank House, een landhuis uit de vroege 18^e eeuw, dat ondanks zijn verwaarloosde staat nog niets van zijn grandeur heeft ingeboet.

Maar ook naar de dichtstbijzijnde supermarkt in het dorp Polton – anderhalf uur lopen heen en terug- voor wijn, chocola en knabbels die we ’s avonds in de Drawing room als opmaat tot en als afsluiting van het diner nuttigen.

Er is ook tijd voor leuke uitstapjes met gemotoriseerd vervoer. (Ik zou ook gewoon auto of bus kunnen zeggen, maar een maand in een authentiek kasteel doet iets met je taalgebruik; al snel spreken we elkaar dan ook aan met ‘milady’ en ‘milord’.)
Naar Edinburgh dus, met de bus bijvoorbeeld, voor Edinburgh Castle en Hollyrood Castle met daartussen The Royal Mile, voor bezoeken aan musea en het Schotse Parlement en voor een good pint of Neck Oil, een heerlijke IPA, in een van de vele pubs. Of naar de Polton Inn, waar de lokale bevolking ‘that lot from the Castle’, dat stelletje excentrieke schrijvers, staand aan de bar geamuseerd opneemt.

Na een week neemt Hamish ons op zondag in de auto mee naar Rosslyn Chapel, een schitterende kapel uit de 15^e eeuw, die wereldfaam kreeg door de film The Da Vinci Code. De kapel wordt door velen in verband gebracht met de Orde van de Tempeliers en de Vrijmetselaars, hij zou volgens sommigen zelfs de Heilige Graal herbergen.

Doordeweeks staat de parkeerplaats vol met tourbussen, bezoeken vele honderden toeristen deze door vele mythen omgeven plek. Maar op zondagochtend is er geen toerist te bekennen, want dan wordt er een Schots-Episcopaalse kerkdienst gehouden alleen bedoeld voor mensen uit de buurt.

.

Vol ontzag betreden we de kapel, die op een handvol gelovigen na, bijna leeg is. We nemen plaats op de smalle houten kerkbanken en kijken onze ogen uit. De architectuur van het interieur is overweldigend, het plafond en de vele zuilen vol mysterieuze tekens, patronen en ornamenten eisen alle aandacht op.

Een minister leidt de dienst, die afgewisseld wordt met orgelmuziek en gezangen uit oude liedboeken. Hoewel ik niet gelovig ben, ben ik zeer onder de indruk van de eenvoud, het mededogen en de actualiteit van de preek. Alle Fellows ervaren eenzelfde gevoel van verbinding en rust als we na de dienst de kapel uit schuifelen. We voelen ons enorm bevoorrecht dat we getuige mochten zijn van een eeuwenoud ritueel op een magische plek, niet als toerist, maar als locals, tijdelijke bewoners van Hawthornden Castle.

Algauw ontstaat het idee om ’s avonds readings te organiseren, waarbij we elkaar voorlezen uit eigen werk. Gelukkig heb ik de eerste tien vertaalde pagina’s van mijn roman meegenomen, en enkele vertaalde gedichten.
Deze avonden zijn betoverend, intiem en inspirerend. Ze geven een extra dimensie aan de persoon, een inkijkje in de belevingswereld en de stem van de schrijver. We horen indrukwekkende, grappige, ontroerende fragmenten van elkaar en geven feedback, praten over het schrijfproces en daarmee ook over ons persoonlijk leven. Alles onder het toeziend oog van Drue Heinz, die ons vanaf de muur welwillend gadeslaat. Haar droom om schrijvers  bij elkaar te brengen in het kasteel waar ze tot aan haar dood in 2018 geregeld zou verblijven (ze werd 103!) is springlevend.